Biegły rewident, aby móc skutecznie zapobiegać oszustwom, powinien być świadomy zagrożeń, z jakimi może zetknąć się w czasie badania małego przedsiębiorstwa.

Biegły rewident ma prawo uznać badaną dokumentację za autentyczną, jeśli nie istnieją dowody wskazujące, że jest inaczej. W związku z tym główna odpowiedzialność za wykrywanie oszustw spoczywa na kierownictwie i osobach odpowiedzialnych w przedsiębiorstwie za nadzór.
Mimo że biegli rewidenci rutynowo informują klientów o zakresie obowiązków swoich i przedsiębiorstwa, ich podział często zaciera się z chwilą ujawnienia oszustwa. Dochodzi wtedy do powstania tzw. luki w oczekiwaniach.

Zdaniem wielu biegłych rewidentów ryzyko niewykrycia oszustwa w małym przedsiębiorstwie jest znaczne. Dzieje się tak dlatego, że małe przedsiębiorstwa przeważnie nie stosują klasycznych mechanizmów kontroli wewnętrznej (np. podziału obowiązków), dlatego zawsze istnieje możliwość obejścia podstawowych zasad zarządzania. Nie jest to jednak regułą. W rzeczywistości istnieje szereg elementów, które mogą pomóc małym przedsiębiorstwom obniżyć ryzyko oszustw.
Biegli rewidenci powinni znać zarówno czynniki wpływające pozytywnie, jak i czynniki ryzyka związane z badaniem małego przedsiębiorstwa. Zapewnia to, że każde badanie małego przedsiębiorstwa nastąpi przy zachowaniu zawodowego sceptycyzmu, odpowiedniego do okoliczności zlecenia, a przyjęte procedury badania okażą się skuteczne.

Charakterystyczną cechą małego przedsiębiorstwa jest nieliczna kadra kierownicza. Bywa, że jest to tylko jedna osoba, w związku z czym zawsze istnieje ryzyko obejścia zasad zarządzania.
Kompetentny i mający silne morale kierownik takiego przedsiębiorstwa może stworzyć warunki ograniczające ryzyko oszustwa. Jeśli natomiast kierownik postępuje mniej etycznie, a dodatkowo sprawowany nad nim nadzór jest słaby lub nie ma go wcale, przedsiębiorstwo jest poważnie narażone na ryzyko oszustwa.

czytaj całość

Po raz kolejny zapraszamy Państwa na cykl szkoleń pod hasłem Akcja Bilans.

Szkolenia dotyczące bilansu mają na celu przedstawienie zagadnień związanych ze sporządzaniem sprawozdania finansowego za 2014 rok.Podczas wykładów Nasi prelegenci zwrócą uwagę na problemy podatkowego zamknięcia roku oraz bieżącego stosowania przepisów w podatkach VAT i CIT. Omówimy kwestie wynikające ze specyfiki przedsiębiorstwa z uwzględnieniem niezbędnych uregulowań wewnętrznych. Uwaga naszych ekspertów skupiona będzie jak zawsze na praktycznych kwestiach zamykania ksiąg rachunkowych i sporządzania sprawozdania finansowego. Podstawowym założeniem metodycznym jest praktyczne podejście do omawianych treści i prezentacja rozwiązań problemów wskazanych przez słuchaczy. Szkolenia obejmują również odpowiedzi na pytania oraz inicjowanie dyskusji, która sprzyja wypracowaniu właściwej metodologii zamknięcia rocznego ksiąg rachunkowych. Poniżej znajdą Państwo pełną ofertę szkoleń dotyczącą bilansu za 2014 rok. Polecamy również lekturę artykułu, który ukazał się na łamach Biuletynu BDO Podatki i Rachunkowość nr 9 (83) 2014 autorstwa prezesa BDO Andre Helina.

Polecamy artkuł

Sposób ustalania przychodów z tytułu usług niezakończonych przy zastosowaniu metody procentowej – według stopnia zaawansowania prac

dr Andre Helin - prezes BDO

Metoda procentowa (art. 34a ust. 1 i 2 ustawy o rachunkowości) przewiduje, że przychody, koszty oraz wynik finansowy dotyczące realizacji usługi na dzień bilansowy ustala się i prezentuje w sporządzonym za każdy okres sprawozdawczy sprawozdaniu finansowym równolegle z rzeczywistym postępem prac, proporcjonalnie do stopnia ich zaawansowania (postępu prac).
U podstaw stosowania metody leży założenie, że w poszczególnych okresach wykonania umowy poziom rentowności powinien być taki sam, bez względu na charakter oraz strukturę kosztów ponoszonych w różnych okresach.

Określenia aktualnego stopnia zaawansowania prac można dokonać różnymi sposobami:

1. poprzez ustalenie proporcji kosztów poniesionych dla wykonania danego etapu prac w stosunku do przewidywanych łącznych kosztów kontraktu (kosztorysu);

2. w formie przeglądu wykonanych prac;

3. poprzez fizyczne porównanie wykonanych prac z planami wynikającymi z kontraktu;

4. poprzez ustalenie liczby przepracowanych godzin bezpośrednich przy wykonywaniu usługi.

Zakłada się, że zwykle płatności progresywne, a także otrzymane zaliczki nie oddają stanu wykonania prac. Stąd tego typu wielkości nie są uznawane za miarę stopnia zaawansowania kontraktu ani przez polską ustawę, ani MSR 11.
Jeżeli stopień zaawansowania stosuje się obliczając, jaką część kosztów poniesiono w stosunku do ostatnich kalkulacji ogólnego kosztu zlecenia, przy obliczaniu stopnia zaawansowania należy uwzględnić tylko te koszty, które odzwierciedlają aktualny stan wykonanych prac.

Typowymi przykładami kosztów wymagających korekt są koszty materiałów zakupionych dla realizacji zlecenia, lecz jeszcze niezainstalowanych lub niewykorzystanych przy jego wykonaniu, a także płatności dla podwykonawców wykraczające poza zakres wykonanych przez nich prac. Korekty te zwiększają wartość zapasów, względnie rozliczenia międzyokresowe czynne.

Po określeniu stopnia zaawansowania wartość przychodów i kosztów do ujęcia w rachunku zysków i strat danego okresu uzyskuje się przez przemnożenie sumy przewidywanych przychodów i kosztów wynikających z umowy przez procent jej realizacji. W przypadku, gdy umowa o usługę przewiduje, że cenę za tę usługę ustala się:

1. w wysokości kosztów powiększonych o narzut zysku – to przychód z wykonania niezakończonej usługi będzie odpowiadał kosztom odpowiadającym wykonanej części usługi, powiększonym o narzut zysku;

2. w wysokości ryczałtu – to przychód z niezakończonej usługi będzie równy części przychodów proporcjonalnej do stopnia zaawansowania wykonania usługi.

Przy zastosowaniu tych zasad otrzymywane są przychody, których wartość w większości przypadków różni się od wartości kwot zafakturowanych. Różnice pomiędzy tak określonymi przychodami a przychodami wcześniej ujętymi w ewidencji oraz poniesionymi kosztami i przewidywanymi stratami ujmuje się jako rozliczenia międzyokresowe przychodów (gdy jest to nadwyżka wartości dotychczas zafakturowanej nad kosztami i szacunkowymi zyskami z umów w trakcie realizacji) lub czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów (gdy koszty i szacunkowe zyski przekraczają kwoty dotychczas zafakturowane).

Warto również zauważyć, że w przypadku, gdy przychody są ustalane odpowiednio do stopnia zaawansowania niezakończonej usługi w sposób inny niż w relacji kosztów faktycznie poniesionych do całkowitych kosztów umowy, nie tylko przychody, ale także koszty wpływające na wynik finansowy są określane w takiej części całkowitych kosztów umowy, jaka odpowiada stopniowi zaawansowania usługi, po odliczeniu kosztów wykazanych w rachunku zysków i strat w ubiegłych okresach sprawozdawczych. A zatem w tej sytuacji również powstaje różnica między kosztami faktycznie poniesionymi a kosztami wpływającymi na wynik finansowy jednostki. Kwota różnicy również ujawni się w rozliczeniach międzyokresowych. Nie dotyczy to kosztów, które nie zostaną pokryte przez zleceniodawcę (straty).

czytaj więcej

Najbliższe szkolenia