Wydatek na zakup odpowiedniego ubioru ma charakter osobisty i nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów.
W interpretacji indywidualnej z dnia 7 sierpnia 2019 r. (sygn. 0115-KDIT3.4011.214.2019.2.DR) Dyrektor Krajowej Informacji Podatkowej potwierdził, iż wydatki związane z zakupem ubrań oraz butów związanych z koniecznością zachowania schludnego i estetycznego wyglądu w pracy, w rozpatrywanym stanie faktycznym prazy na antenie telewizji, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Zakupy tego rodzaju stanowią wydatki związane z faktem funkcjonowania osoby w życiu społecznym. Jak podkreślono niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowane do własnych wymagań odzież oraz obuwie. Z tej też przyczyny zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej. Jak podkreślił organ podatkowy odstępstwa od tej zasady mogą wynikać z nałożonego na prowadzącego działalność gospodarczą prawnego obowiązku używania określonego rodzaju odzieży, czy też obuwia a rzeczy te utraciły charakter osobisty (np. z uwagi na dostosowanie tychże do pełnienia określonych funkcji bądź zawodów czy np. poprzez trwałe opatrzenie zakupionych ubiorów i obuwia cechami charakterystycznymi np. logo firmy). Odzież potrzebna do nagrania poszczególnych odcinków programu nie jest elementem kostiumu scenicznego, ani stroju artystycznego, a po nagraniu może służyć do celów osobistych.
Wydatki poniesione na zakup ubrań oraz obuwia nie mogą być również uznane za wydatki poniesione na zakup stroju służbowego. Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia ubioru służbowego, ani też pojęcia umundurowania. Rozstrzygnięcia, co może być elementem ubioru służbowego, czy też w jakich przypadkach ubiór pracownika uznaje się za służbowy, należy dokonywać zatem w oparciu o językowe znaczenie słów „ubiór” i „służbowy”. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego określa mianem „ubrania” – „to, co się nosi; ubranie, strój”, „służbowy” – „dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp., wynikający z pracy w takiej instytucji; urzędowy”. Wobec powyższego uznać należy, że odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych np. mundur, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp.
Ponadto, przywołując art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, podniesiono że wydatki te jako, iż ich wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku, stworzenie dobrego obrazu jego firmy (czy działalności), jako koszty reprezentacji nie mogą stanowić kosztów podatkowych.
W związku z powyższym, organ podatkowy stwierdził, że wydatki związane z zakupem odpowiedniego ubioru i obuwia mają charakter wydatków osobistych i w konsekwencji nie można ich uznać za ściśle związane z działalnością gospodarczą i nie mogą one stanowić kosztów uzyskania przychodów.
Joanna Litwińska, ekspert podatkowy
